Horkerige snorren

Waarom zijn populisten toch zo tuk op politiemannen? De PVV heeft Hero Brinkman, Rita Verdonk lanceerde als nieuwe steunpilaar de oud-politieman René Lancee, die jarenlang op Schiermonnikoog optrad, handhaafde en recht door zee was. En daar houdt de populist van. Van moedige burgerpappa’s die optreden en handhaven. Die rotjochies bij de oren pakken en daarna een bakkie koffie drinken met de hardwerkende gewone man. De politie, ‘t is je beste vrind, ja-toch niet-dan?

Persoonlijk zie ik het een tikkeltje anders. Over het algemeen haat ik politieagenten. Horkerige snorren zijn het, met onnadenkendheid als noodzakelijke prioriteit in hun functieprofiel. Politieagenten moeten immers blind de wet handhaven en elke oprisping van het eigen morele oordeel strikt achterwege laten. Stel je voor dat een politieman gaat nádenken over de billijkheid van elke nieuwe wet, en die naar eigen goeddunken al dan niet handhaaft. De rechtstaat zou niet meer functioneren. Dat gendarmes en carabinieri in films steevast de rol van onnozele sukkel hebben, is een realistische en volkomen legitieme afspiegeling van de werkelijkheid. Het laat ook zien dat in Frankrijk en Italië het intellect nog in aanzien staat.

Bij ons dreigen de verhoudingen om te draaien: denkers zijn verdacht, onnozelaars bestormen de zetels van de wetgevers. Het denken van de politieman is nogal grof en rechtlijnig: dáár is de onruststoker, híer zijn mijn handboeien. Dus roept Hero Brinkman op om het leger in te zetten om ‘onze koopvaardijschepen’ tegen piraten te beschermen, straattuig harder te straffen, enzovoorts. Het denken van de politieman is lik-op-stuk, blind voor nuance, wars van wetenschap, doodsbang van creativiteit, onmachtig tot compromis, afkerig van welsprekendheid.

Alle eigenschappen die voor wetgeving en politiek onontbeerlijk zijn, zijn in het brein van de politieagent glansrijk afwezig. Helaas zijn ze dat ook in de hoofden van de hardwerkende gewone man bij wie oom agent zijn stemmen trekt. Gelukkig maar dat datzelfde rechtlijnige brein maakt dat ze even hard achter een beweging als Rita’s Trots aanhollen als dat ze die en masse weer verlaten.

Welkom dus, René Lancee. Op naar de nul zetels!