donderdag 18 februari 2010

Verloedering troef


column nrc.next vandaag


Opnieuw een speler in de vrije markt die van de overheid een looprekje krijgt: de huizenbezitter.
Kun je in Den Haag je hypotheek niet meer betalen, dan krijg je een overheidskapitaalinjectie: de gemeente betaalt de executiewaarde aan de bank, die de rest bijpast, en je kunt in je huis blijven wonen, met een overheidslening en schuldhulpverlening.
Het vangnet is mede bedoeld om huisjesmelkers een hak te zetten die de probleempanden tegen bodemprijzen wegkapen.
Zo’n verregaande ingreep in de vrije markt (die blijkbaar flink verziekt is) lijkt een leuke vondst, totdat je even stilstaat bij de praktische kant.
Wie betaalt dat mooie looprekje? Degenen die de staatskassen spekken met OZB, verontreinigingsheffing, eigenwoningforfait, waterschapsbelasting, overdrachtsbelasting en al die andere verrassingen die omhoog zullen schieten.
De huizenbezitter die zijn zaakjes wel op orde heeft, moet dus betalen voor Sjakie Flodder die dacht dat hij ook wel een huis kon kopen.
En wacht eens: we hebben toch de Nationale Hypotheek Garantie? Vier op de vijf aangekochte woningen van onder de 350.000 euro vallen onder dat waarborgfonds, waarmee de bank niets hoeft bij te passen boven de executiewaarde. Onze Sjakie heeft dus ófwel een huis boven de 350k gekocht, ófwel hij voldeed bij de hypotheekaanvraag al niet aan de NHG-normen.
Zowel de bank als Sjakie namen een onverantwoord risico. En wie schiet de gemeente te hulp? De bank en Sjakie. Een ander motief voor het Haagse plan is dat hiermee geen extra sociale huurwoningen nodig zijn. Nee, want Sjakies eigen woning wordt feitelijk gemeente-eigendom, dat Sjakie met zijn uitkering huurt van de staat. De stad verandert op die manier haar degelijke kooppanden tot sociale woningbouw.
Verloedering troef.
Want reken maar dat Sjakie zijn te dure pand slecht zal onderhouden, en dat de waarde van de omliggende huizen zal dalen. Als alle Sjakies in de huizen zouden blijven die ze kunnen betalen, zou het leven van verantwoorde huizenbezitters een stuk plezieriger zijn.
Misschien zouden dan zelfs twee volmaakt absurde belastingen – het eigenwoningforfait en de overdrachtsbelasting – eindelijk kunnen verdwijnen.

maandag 15 februari 2010

Verbaal koorddansen


Column nrc.next vorige week

Het zijn lijkenstapels die we ons onmogelijk voor kunnen stellen: 1,2 miljoen Irakese doden, 4 duizend Amerikaanse doden.

Wat betekent onze steun aan de Irakoorlog? Dat we hier medeplichtig aan zijn? Of is zo’n steunbetuiging een puur symbolische, onschuldige daad?


Zulke vragen had ik graag door de regering beantwoord gezien. Ook voor mijn eigen zielenheil, want of ik het wil of niet: die steun is ook namens mij gegeven.


J.M. Coetzee schrijft over de Irakoorlog in Dagboek van een slecht jaar (2007): ‘Gewetensvolle Amerikanen maar ook individuele westerlingen [moeten] manieren bedenken om hun eer te redden (…) niet met vuile handen voor de rechtbank van de geschiedenis te hoeven verschijnen.’



De poging van het kabinet om de eigen eer te redden bleek louter talig van aard te zijn. Wekenlang is er onderhandeld, om uiteindelijk met een tekst te komen die door de PvdA als ‘ruiterlijke erkenning van fouten’ kan worden gelezen en door het CDA als bevestiging dat ze niets fout hebben gedaan.


Voor zo’n tekst moet je uitwijken naar neutrale woorden: ‘Het kabinet accepteert de beschrijving van de feitelijke gang van zaken’. Accepteren is iets anders dan ermee instemmen of het erkennen. Je kunt makkelijk iets accepteren zonder het ermee eens te zijn.


Of: het kabinet meent ‘dat het beter was geweest wanneer de communicatie met de Kamer meer inzicht had geboden’


Beter. Wil dat zeggen: het was al goed, het kon alleen iets beter? Het is dezelfde acrobatische figuur als het ‘adequater volkenrechtelijk mandaat’ dat nodig was. Was het dan al adequaat? Er bestaat toch ook geen ‘voldoendeër’?


De fundamentele tegenstellingen in het kabinet dwingen steeds weer tot dit soort verbale koorddanserij. We investeren in JSF-testtoestellen maar kopen ze niet.


Er zal een moment komen dat de elasticiteit van de taal niet meer toereikend is om de afstanden te overbruggen. Is het niet met het besluit over Afghanistan, dan zal het bij de bezuinigingen zijn.


Zulke constructies dienen geen ander doel dan de scheur in de coalitie dicht te plamuren. Het eigen imago is dus belangrijker dan de zorg en de verantwoordelijkheid voor de buitenwereld, voor onze eer en voor onze vuile handen. Dat maakt een onaangenaam arrogante indruk.


Nee, dat moet allemaal veel adequater.


woensdag 10 februari 2010

maandag 1 februari 2010

NRC voorpagina


Kijk eens aan, sta ik ook eens op de voorpagina van het NRC Handelsblad.

Click to enlarge.