Galerie Rutte

Weekblad HP/deTijd is al een tijdje in zwaar weer: teruglopende advertentie-inkomsten en een dalend lezersbestand. Tijd voor een Marshallplan.

Ook de VVD is er beroerd aan toe: historisch lage stand in de peilingen en dalend ledenbestand. Tijd voor een Marshallplan.

Het cartoonrelletje kwam als geroepen. Het weekblad liet onmiddellijk de acht gewraakte Nekschotcartoons afdrukken, en ook VVD-leider Mark Rutte omarmt nu deze internetcartoonist. Hij wil de acht tekeningen exposeren in een ‘Vrijdenkersruimte’ in de Tweede Kamer, samen met werk van Ellen Vroegh (wíe zeg je? O ja, dat blotetietenmens uit Huizen) en Sooreh Hera (wíe? O ja, van de Mohammedhomofoto’s). Het zijn verontrustende tijden: kunstwerkjes van marginale hobbyisten moeten een gemarginaliseerde partij uit het slop trekken.

Min plus min is plus, zal Rutte denken.

Werktitel voor een bestseller: Het Waargebeurde Dagboek Van Een Streng Islamitisch Meisje Dat Haar Burka Afwerpt En In Een Bordeel Gaat Werken, Gerund Door Dronken Varkenfokkers, Alwaar Zij Haar Ware Lesbische Ik Leert Omhelzen. Logootje van de VVD als sponsor achterin. Voorpublicatie in HP/deTijd. Toertje langs de actualiteitenprogramma’s (onherkenbaar geburkaad in beeld). Hans Teeuwen vragen voor campagne en onderduikruimte. Gratis PR door spoeddebat. Torenhoge royalty’s toucheren.

Voelen Nederlandse moslims zich hierdoor beledigd? De laatste tijd klinken er steeds meer geluiden uit die hoek die wijzen op het tegendeel. Zie de reacties op Fitna. Zie de reactie van een moskee in Huizen: die tietenschilderijen mogen er gewoon hangen.

Het hele meningsuitingsdebat begint steeds meer een gevechtje te worden van politici, opiniemakers, kunstenaars en justitie onderling. Nog even, en de enige die zich nog redelijk en fatsoenlijk weten op te stellen in dit krakeel zijn de normale Nederlandse moslims.

Kunst ondervraagt, kantelt en kraakt de werkelijkheid. De kunstenaar die zich committeert aan het nauwe pad van een politieke ideologie, profeet of moraal, is een simpele pamflettist. Zodra de kunst zich voor het karretje laat spannen van een partij-imago, de eigen portemonnee of de loze provocatie-omwille-van-de-provocatie, houdt zij op kunst te zijn.

Ruttes ‘Vrijdenkersruimte’ beledigt daarom niet de moslims; zij beledigt vooral de kunst.

Life imitates Art (285b)?

Hoog bezoek bij het Israelisch Philharmonisch Orkest, toen er een kat de concertzaal binnenkwam.

Zie de video hier: http://www.ize.hu/click.php?id=7583&url=http%3A%2F%2Fnews.bbc.co.uk%2F2%2Fhi%2Fin_depth%2F7410043.stm

Met dank aan een medewerker van het Louis Couperusgenootschap, die mij hier op attendeerde, en er een gevalletje 'Life imitates art' in herkende.

Life imitates Art.285b misschien zelfs wel, waar de hoofdpersoon ook kattenbezoek krijgt tijdens een piano masterclass in Genève, waar Sebastiaan Steijn Scarlattisonates speelt, en aan de 'Kattenfuga' begint.

Sta op en wandel!

Zoals Prinsjesdag het huwelijksfeest van CDA en PvdA was, zo was Verantwoordingsdag, gisteren (‘Woensdag gehaktdag’ ), hun vroeg ingetreden seven year itch, waarbij de echtscheiding al door de luiken loert.

De naarste jeuk heeft Piet-Hein Donner (Sociale Zaken, CDA). Zijn ministerie faalde in de missie om kansloos werkzoekende, zoals jonggehandicapten en langdurig werklozen, aan het werk te krijgen. Verantwoordingsdag begon voor Donner met een spoeddebat dat nog ingewikkelder was dan een partijtje Mahjong: de Wajong-regeling voor jonggehandicapten.

Donner dacht dit probleem wel even op te lossen door te korten op de uitkeringen. Die Wajongers, zegt hij in feite, die zitten alleen maar met hun luie reet in hun rolstoelen. Voor zo’n standpunt krijg je alleen bij Rita Verdonk krediet. Zij vond de korting zelfs niet ver genoeg gaan, betoogde ze dinsdag al tijdens het Vragenuur. De rode krukken bungelden aan haar armen, om eraan te herinneren dat zij deze zelf ook wist af te werpen.

Donner wilde pas later naar het ‘zittende bestand’ kijken. ‘We moeten niet proberen alle problemen in één dag op te lossen. De Schepper had er zes nodig.’ Het kalme optimisme van de calvinist. Ooit komt de Verlosser wel weer terug. En Hij zal roepen: zittend bestand, sta op, en wandel!

De prikkel om Wajongers aan het werk te krijgen moet je echter aan twee partijen uitdelen: aan de jonggehandicapten, maar zeker ook aan de werkgevers. Beloon bedrijven die Wajongers in dienst nemen, verwijder de bureaucratische drempel hiervoor, enzovoorts. Misschien zal blijken dat jonggehandicapten dan helemaal geen financiële stimulans meer nodig hebben.

Het moet van twee kanten komen, zoals in een huwelijk. Dat de PvdA naar de pers is gestapt om luid tegen Donners gelekte voorstel te protesteren, bewijst dat het niet gelukt is zo`n relatief marginaal akkefietje tussen de lakens af te handelen. PvdA-voorzitter Mariëtte Hamer is als de partner die ruzies publiekelijk in restaurants begint uit te vechten. Dat belooft weinig goeds.

Voorspelling: nog vóór komende Prinsjesdag slapen ze apart. Het huwelijk haalt het einde van deze kabinetsperiode niet.

Transparantie

Een van de grappigste angstkrampen van de wereld na 9/11 is het verbod op vloeistoffen in vliegtuighandbagage. De enige zichtbare gevolgen van deze veiligheidskomedie zijn: langere rijen, een explosief stijgende omzet voor de tax free shops, en passagiers met hun cosmetica in een transparante zak.

Het fenomeen is exemplarisch voor wat we nu in Nederland zien.

De politie wil identificatieplicht in internetcafé’s. Waarom? Officieel om Nigeriaanse spammers op te sporen, die mensen miljoenen dollars beloven als ze eerst zelf wat geld overmaken. In werkelijkheid zal het de politie worst wezen (en terecht!) dat er mafkezen zijn die in dat achterlijke trucje trappen.

Hetzelfde geldt voor de bewaarplicht van telecomgegevens. Officieel om terrorisme en andere misdaden aan te pakken. In werkelijkheid weet de regering ook wel dat dit niet zal werken. Servers als Yahoo en Hotmail blijven bij deze staatsspionage buiten beeld, en elke terrorist kan aan prepaid simkaarten komen die evenmin op de radar verschijnen.

Zelfs het afluisteren van telefoontjes door de AIVD voorkomt geen aanslag, zoals bleek in het geval van Mohammed B. Pas weken na de moord op Van Gogh konden die taps vertaald worden. Kun je nagaan wat er gebeurt als we álle telecomgegevens gaan opslaan. Alleen al de gigantische hoeveelheid ervan maakt dat materiaal nutteloos.

Onder het mom van veiligheid versterkt de regering haar autoritaire trekjes. Dat volksbreed protest hiertegen uitblijft, is te danken aan het klimaat van angst dat de regering nauwgezet koestert en gulzig stimuleert (‘dit is een forse crisis!’), daarin royaal geruggensteund door de populistische oppositie en de sensatiehappige media.

De EU begint inmiddels toe te geven dat de vloeistofkomedie overtrokken was. Straks mogen onze zonnebrandcrèmes en glijmiddeltjes waarschijnlijk weer gewoon aan boord. Maar of we onze privacy, die we gewillig opofferen aan het fatamorgana van een veilige samenleving, ooit terugkrijgen is zeer de vraag.

De politie zal weten welke mailtjes ik vanaf welk internetcafé verstuur, en de illusie dat mijn telefoongesprekken privé blijven hoef ik niet langer te koesteren. We zijn veroordeeld tot een bestaan in een transparante zak.

Kroonprins Don Juan

Till taught by pain / Men really know not what good water’s worth. Die regels schreef Lord Byron in Don Juan, het epos over ’s werelds meest legendarische vrouwenverslinder. Kroonprins en waterkoning Willem-Alexander opende er dinsdag een toespraak mee in Amsterdam.
Don Juan: vast een boek dat opa Bernard graag aan zijn kleinzoons voorlas. Maar daar wil ik het niet over hebben, evenmin als over het feit dat Willem-Alexander het metrum verminkte door ‘water is’ te zeggen, of dat dit citaat in zo´n beetje alle folders en toespraken over waterproblematiek opduikt. Creatief knip- en plakwerk, daar was Lord Byron zelf ook niet vies van: dit jaar dook het ‘phrasebook’ op, waarin Byron in Griekenland allerlei pick up lines paraat had om lokale meisjes in bed te krijgen.
Ernstiger is dat Alexanders speech over drinkwaterschaarste met geen woord rept over Birma, waar tekort aan drinkwater nu een van de grootste problemen is. Het doet denken aan die wandeling van de kroonprins met een Chinese delegatie door de Keukenhof, waar journalisten achter dranghekken vergeefs stonden te gillen om een reactie op ‘Tibet’.
Zodra iets politiek gevoelig wordt, hult het Koningshuis zich in politiek-correcte prietpraat: “Waar telen we onze gewassen straks voor? Om één keer de tank van een PC-Hoofttractor te vullen of om een heel jaar lang iemand in de derde wereld te eten te geven? Want zoveel gaat er in zo’n tank! Stomme vraag, niet??”
Ik heb eens de eer gehad aan te zitten aan een lunch met Alexander en Máxima in Paleis Noordeinde. Dat iemand met zo´n levensstijl nu keer op keer afgeeft op de westerse consumptiemaatschappij is tamelijk lachwekkend.
Hoogtepunt van de speech: de verwijzing naar 11 maart, de dag dat Groningen zonder drinkwater zat en iedereen mineraalwater hamsterde. “Je zag ook dat beschaving helaas maar een dun laagje is. Mensen met ruim dertig flessen in de hand wilden er geen één afstaan voor de laatkomers.”
Hoeveel van die één miljoen euro die hij jaarlijks van de staat krijgt, wil de kroonprins zelf eigenlijk afstaan? Stomme vraag, niet??

Christiaan Weijts