Bonuskastjes

Toen de mobiele telefoon onmisbaar werd, waren er mensen die zich zorgen maakten over onze privacy. Al die data - wie belt wie en wanneer - wordt die niet opgeslagen? Welnee, antwoordde de industrie, en zeker niet doorgegeven aan de politie. Gaat u maar lekker slapen.

Even later was er paniek over internetverkeer. Wát?! Kan mijn provider zien welke sites ik besurf? Ja, maar daar doen we niks mee. Welterusten.

Vijftien jaar later weten we wel beter. Justitie heeft vrij inzage in ons surf- en belgedrag, waarvan elke actie netjes wordt opgeslagen. In de nabije toekomst krijgen alle auto’s een kastje dat registreert waar ze rijden, zodat de bestuurders daarvoor kunnen betalen. En de privacy? O, die is prima geregeld. Zelfs heffingssceptici heb ik horen zeggen dat ze er wel op vertrouwen dat de ritgegevens niet in handen van justitie komen.

Slaap lekker. Ons land plaatst dagelijks 2254 telefoontaps, meer dan welk land ter wereld. Ons land legt een database aan van alle vingerafdrukken, via de paspoorten, waar justitie ongeremd in mag rondneuzen. Een autokastje dat precies bijhoudt wie waar is op welk moment, dat is de natte droom van justitieminister Hirsch Ballin (CDA). Ik denk zelfs dat Hirsch Ballin stiekem de ghostwriter is voor zijn fractiegenoot Eurlings (Verkeer).

Uit de recente Nederlandse geschiedenis leren we dat als iets technisch mogelijk is, dit vroeg of laat ingezet wordt. Geen database blijft uit handen van justitie. Wat me telkens verbaast is de sluipende manier waarop overheidsspionage ons dagelijks leven binnensijpelt. Nog vóór ik het in de krant heb kunnen lezen, moet ik op Schiphol al door een full-body-scanner als ik naar Londen vlieg.

Zo zal de data uit onze kilometerkastjes op een dag ineens gekoppeld zijn aan politieregisters. Besef wel: we hebben het hier niet over een bonuskaart die bijhoudt hoeveel pakjes chocomel je koopt.

Ons land krijgt een geavanceerd systeem van bonuskastjes die de verplaatsingen van bijna alle burgers tot op de meter nauwkeurig vastleggen.

Op zo’n land zou de Stasi jaloers zijn.

Twee Vlaamse radiointerviews

Op de dag dat in Brussel een Europese president werd gekozen, ben ik - per automobiel - naar het Vrt-gebouw in Brussel gereden. Twee interviews: een in het programma Mezzo:
http://www.radio1.be/programmas/mezzo/dansen-met-je-pen-op-papier-christiaan-weijts
(Vanmiddag uitgezonden)

En eentje live, bij radio Klara:

http://internetradio.vrt.be/radiospeler/v2_prod/wmp.html?qsbrand=31&qsODfile=/internetradio_master/productiesysteem2/programma_od/31_KL091119LBAB.xml

Moreel appèl

Zullen die inburgeringcursussen dan eindelijk gaan volstromen? Minister Eberhard van der Laan (Integratie, PvdA) heeft, een jaar na zijn benoeming, zijn Integratienota af.

Van een afstandje lijkt die stevig. ‘Nieuwe Nederlanders’ moeten nadrukkelijker voor ons land kiezen en een ‘extra inspanning’ verrichten. Dat werd tijd: al jarenlang weigeren allochtonen op taalcursus te komen, en door gemeenten aangestelde docenten zitten zonder werk.

Precies een jaar geleden was er nog bonje tussen gemeentes, taalcentra en ministerie over wie hier de rekening voor ging betalen. Goed, dat waren de puinhopen van Paars, gevolgd door die van Hilbrand Nawijn, Rita Verdonk en Ella Vogelaar. Ja, ’t zijn altijd weer aparte typetjes die ze die portefeuille geven. Maar nu is er Eberhard met de IJzeren Hand.

Noch vóór dinsdag middernacht verdween mijn optimisme. Van der Laans slogans slaan namelijk niet neer in beleid. Die taallessen – toch de ‘extra inspanning’ bij uitstek - zijn nog steeds niet verplicht. Bij Pauw & Witteman beweerde de minister dat hij alleen ‘een moreel appèl’ kon doen aan de Nieuwe Nederlanders.

Ja, hij zou wel willen, maar van Europa ‘mag je mensen niet verplichten.’

Mogen we dus straks bij het Europese Hof gaan protesteren tegen het rekeningrijden?

Maar stel dat Van der Laan gelijk heeft, waarom verzint hij daar dan niets op? Een leuke bonus die de Nieuwe Nederlander misloopt als hij niet op taalcursus komt?

Ook met Van der Laan blijft het integratiebeleid een druilerig gedrocht dat bezwijkt aan exact datgene waar het al dertig jaar aan bezwijkt: vrijblijvendheid.

De Integratienota ademt een sfeer van harde aanpak, doortastendheid, maar zet dat nergens om in concrete sancties. Nog steeds hangt het welslagen af van de welwillendheid van wie komt integreren. ‘Een morele verplichting tot extra inspanning’, heet dat in de Integratiebrief. Die zinsnede vat het goed samen. Op het oog lijkt dat stevige taal, maar bij tweede lezing besef je dat ‘morele’ juist elke ‘verplichting’ ontkracht.

Dit is geen beleid, dit is zweverige ethiek.

Deed de Belastingdienst ook maar een ‘moreel appèl’ op ons.

Nu ook als SingelPocket

€ 7,50

Eerste persreacties op De etaleur

Een paar weken na verschijning zijn de eerste recensies van De etaleur verschenen. Zoals altijd hebben de Vlamingen het 't beste begrepen en waren ze er 't vlotst bij.

Zo spreekt Knack van 'een prachtig, gelaagd boek'.

De Morgen noemt het boek 'een schitterende reverie' en 'een zwierig vehaal, dat absoluut geen gelegenheidsindruk nalaat.'

En dan is er nog Humo dat vier-en-een-halve ster uitdeelt en besluit: 'En de lezer laat zich, overweldigd door zoveel pirouettes, meermaals en met plezier bij het ootje nemen.'


In Nederland toonde de Volkskrant zich daarentegen, als altijd, wat zuinigjes in de nauwelijks meer existente boekenbijlage, met twee sterren onder een korte bespreking die de auteur 'een rake beschouwer van het moderne leven' noemt.

Update:
Hadden wij het over de Vlamingen en hun betere boekenbijlagen? Vandaag prijst De Standaard der Letteren de novelle aan als aanrader van de week: "Christiaan Weijts' vorige roman maakt kans om de Ako Literatuurprijs te winnen. Zijn nieuwe, De etaleur, is nog beter."

http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=VM2HEJ4E&subsection=168