Stemmen voor de Academica Debutantenprijs

... kan nog altijd. De inzendingstermijn is verlengd tot 31 augustus.

Download het beoordelingsformulier, vul in, en verstuur als attachment naar de organisatie. Zie:

http://www.deletterenspreken.nl/debutantenprijs/2007/files/Beoordelingsformulier.html

Komedie Verdonk

Volgens de laatste politieke barometer zijn Rita Verdonk en Geert Wilders samen goed voor 26 zetels. Dat is exact het aantal dat Pim Fortuyn op 15 mei 2002 behaalde. Wat betekent dit? Waarschijnlijk dat Marx gelijk had met zijn gedachte over hoe de geschiedenis zich herhaalt: ‘de eerste keer als tragedie, de tweede keer als komedie’.
In haar optredens gedraagt Verdonk zich als erfgenaam van Fortuyn, maar doordat zij niet bedeeld is met de vitale intuïtie en retorische zwier van die tragische populist, wordt ze een groteske, komische navolger.
Dinsdagavond zat ze bij Knevel &Van den Brink tegenover ‘handenschudweigeraar’ Mohammed Enait. Volgens Verdonk begint het met geen hand meer krijgen en moet ze straks met een hoofddoek om over straat. Ze zei nog net niet voor haar clitoris te vrezen, maar het is overduidelijk dat deze vrouw doodsbenauwd is. Het komische effect zit hem vooral in het irreële karakter van haar angsten, en de Don Quichotterige bravoure waarmee ze haar fantoomtegenstanders te lijf gaat.
In werkelijkheid is er niets bedreigend aan dat handjevol dwazen dat geen vrouwenhanden schudt. De mediale uitvergroting van dit randverschijnsel overschaduwt het werkelijke integratiedebat.
“U creëert bipolaire conceptualisaties!” brieste Enait, die zich klaarblijkelijk goed heeft ingelezen in al die poststructuralistische, postkoloniale en post-god-weet-wat tralalalaria die aan universiteiten een tijdje bon ton zijn geweest. Ook bij Nova sprak Enait laatst in dit hermetische abacadabra. Enaits taalgebruik is een voorbeeld van hypercorrectie (een floppy een ‘flopje’ noemen om het vermeend vulgaire ‘floppie’ te corrigeren).
Ook dat is komisch, en het EO-presentatorduo schuddebuikte dan ook van plezier. Al zit er wel een tragisch randje rond deze humor: Enait had het met deze uitspraak namelijk een zeldzame keer bij het rechte eind. Verdonk en Wilders dragen hun fantoomfobieën over aan de ontvankelijke massa, door ze het schrikbeeld van een verislamiseerd Nederland voor te houden en een vijandige tweedeling te stimuleren.
Dat gevaar laat zich echter eenvoudig bestrijden. Namelijk door dit soort discussies te bekijken als wat ze zijn: humoristisch amusement, niets meer en niets minder.

Het Bachelordebacle

Universiteiten moeten van Onderwijsminister Plasterk (PvdA) hun bachelors beter laten voorbereiden op een baan, meldde een klein ANP-berichtje dinsdag. Werknemers blijken de bachelor namelijk niet als volwaardig diploma te zien.

Nogal wiedes. Wie na drie jaar zijn studie voor gezien houdt en een baantje gaat zoeken, profileert zichzelf openlijk als luie onbenul, het klassieke geval van de gesjeesde student, te laks of zwakhoofdig om nog even de eindstreep te halen.

Plasterks voorstel is om minstens vier redenen schadelijk.

1) Het is een verkapt bezuinigingsvoorstel. Hoe eerder studenten de arbeidsmarkt opgaan, hoe minder ze de overheid kosten, en hoe eerder (en langer) ze als soldaten voor de economie kunnen dienen.

2) Het past in de trend van de regering - door Balkenende eens verwoord als ‘kennis aan business koppelen’ - om het bedrijfsleven te laten dicteren wat universiteiten onderwijzen. Onafhankelijke intellectuele vorming en wetenschappelijk onderzoek komt daarmee aan de slavenband van Unilever, Shell en Ahold te hangen.
Voor hbo-opleidingen is zoiets vanzelfsprekend: je past je studieprogramma aan de behoeften van werkgevers aan, als een maatkostuum geleverd op bestelling.

3) Het voorstel komt tegemoet aan de wens van PvdA-partijleider Wouter Bos, die drie jaar geleden al riep (in een toespraak aan een Groningse hogeschool) dat het onderscheid tussen hbo en universiteit moet worden afgeschaft.
In de praktijk betekent dit dat je de universiteiten afschaft, en een hoger onderwijs in Studiehuis-/Tweede Fasestijl creëert. Terwijl het puin van dit PvdA-debacle uit het voortgezet onderwijs nog niet geruimd is, staat de PvdA al klaar met de volgende sloopbal, die voor het wetenschappelijk onderwijs.

4) Het is een treurig voorbeeld van een omvormingsproces waarbij het systeem doel op zich is geworden. Zonder dat we goed wisten waarom, kregen we nu eenmaal het bachelor-mastersysteem, en nu dit in de praktijk een nutteloze operatie blijkt te zijn - een universitaire bachelor heeft alleen een symbolische waarde, ongeveer zoals de vroegere propedeuse - moet die praktijk zich maar aanpassen aan het systeem.

Van een minister uit een universitair achterland is dat diep teleurstellend.

Aankondiging Tweede Roman

Over anderhalve maand verschijnt de roman Via Cappello 23. Lees alvast meer op deze pagina.

De selectierector

Dat zal een fijn gevoel zijn geweest voor nieuwe eerstejaars studenten in Leiden: maandag kregen ze ’s ochtends een warm onthaal door rector Paul van der Heijden, en ’s avonds vertelde diezelfde man in het NOS Journaal dat hij een deel van al die feuten, nullen en novieten liever niet aan zijn universiteit had gezien.

De Leidse rector magnificus verklaarde zich namelijk voorstander van ‘selectie aan de poort’: alleen studenten met hoge eindexamencijfers zouden naar Leiden moeten kunnen komen. Waarom dat nu niet gebeurt? “Wetgeving staat in Nederland in de weg.”

Dat is een pertinente leugen. Het is juist de overheid geweest die Leiden toestond verkennende experimenten uit te voeren naar selectie aan de poort. In 2006 bevestigden de resultaten hiervan wat veel wetenschappers als jarenlang riepen: het eindexamenresultaat is geen goede voorspeller van studieresultaten.

Studenten die hun vwo met zesjes halen, blijken zich in een universitaire omgeving te kunnen ontpoppen tot uitstekende studenten. En andersom: wie hoog scoort op het eindexamen, kan in het studentenleven ineens de weg kwijtraken.

De Leidse hypothese is dus door empirisch onderzoek gefalsificeerd. Een rector die zulke wetenschappelijke uitkomsten openlijk in de wind slaat en wegmoffelt, geeft bepaald niet het beste voorbeeld voor wetenschappers in de dop. Domweg “de wetgeving” afkammen, getuigt ook niet van de meest verlichte kant van het menselijk denken.

Maar Van der Heijden was niet te stuiten: “Als je naar het conservatorium wilt, word je geselecteerd, net als bij de kunstacademie, de sport… Je wordt overal geselecteerd, behalve aan de universiteit, dat is toch een beetje gek.”

Overal? De voorbeelden die hij noemt, zijn nu juist de enige uitzonderingen. En terecht: voor artistieke beroepsopleidingen zijn heel specifieke talenten vereist. Voor een universitaire opleiding volstaat een algemeen denkniveau, namelijk dat van het vwo-diploma.
Na een warm welkom een mes in de studentenrug steken, wetenschappelijk onderzoek verzwijgen, wetgevers onterecht beschuldigen, en uitzonderingen presenteren als algemene regel. Bij wie zoveel blunders in één tv-interviewtje weet te maken, rijst de vraag: op welke criteria is hij zelf eigenlijk bij zijn aanstelling geselecteerd?

Vorstelijke hybris

De Olympische Fakkeltocht was om van in je vuistje te lachen: in plaats van de beoogde viering van de grootsheid van China, legde hij juist aan heel de wereld China’s pijnpunten bloot. Wat een ererondje had moeten zijn, had nog het meeste weg van de tocht die een schurk naar het schavot aflegt: bekogeld en beschimpt door actievoerders.

De Chinese autoriteiten sputterden hierop dat de Olympische Fakkeltocht van oudsher juist een symbool van vrede en verbroedering is. O ja? In het oude Olympia was in het geheel geen sprake van een fakkeltocht. Die kwam er pas bij de Spelen in Berlijn in 1936, als symbool voor de grootsheid van het Derde Rijk, de propaganda van de nazi’s en de superioriteit van het Arische ras. Wie hier vrede en verbroedering in proeft, bezit een markante levensvisie.

De Oude Grieken zouden dit brandend erfstuk van Hitler en Goebbels waarschijnlijk beschouwen als een teken van hybris, de vermetele overmoed van de mens, die gedoemd is ten val te komen.

Dat moment lijkt aangebroken. Verheugd konden we gisteren lezen dat IOC-lid en kroonprins Willem-Alexander de fakkeltocht wil afschaffen. Eindelijk! Een verlate wiedergutmachung? Welnee.

In De Telegraaf noemt hij twee argumenten: de fakkeltocht is 1) te duur en 2) mikpunt geworden van protest waadoor ‘dit mooie symbool’ kapot dreigt te gaan.
Grappig: het symbool dreigt kapot te gaan, laten we het redden door… het af te schaffen! Vorstelijk plan!

Maar er schuilt iets veel ernstigers in de uitlatingen van Willem-Alexander. Met zijn veroordeling van de protesten tegen de mensenrechtensituatie schaart onze toekomstige koning zich ondubbelzinnig aan de kant van de Chinese autoriteiten.

Gevraagd naar de mensenrechtensituatie debiteert de kroonprins het volgende stompzinnige aforisme: “Sport gaat altijd voor politiek.” Zozo, dus wat hem betreft mogen de volgende Spelen gerust worden gehouden in Iran, Birma, Syrië of Zimbabwe.

Het mooie symbool van ons Koningshuis dreigt door zulke uitlatingen van de kroonprins kapot te gaan. Misschien moeten we het gaan redden. Maar hoe? Een vorstelijk plan: door het af te schaffen!

Zojuist terug van een tripje naar het mediapark in Hilversum, wat de volgende tien minuten radio opleverde:

(minuut 16-26)
http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/radio1/bnn/bnntoday/vrijdag-21.wma