De Kruisgreep

Mijn religie verbiedt het schudden van handen. In plaats daarvan begroeten wij elkaar door eventjes de hand op het eigen geslachtsdeel te plaatsen en, afhankelijk van de gelegenheid, twee of drie keer te knijpen. Daarmee tonen wij de ander respect, ja zelfs affectie.

Wat vinden de Amsterdamse burgemeester Job Cohen en de Slotervaartse stadsdeelvoorzitter Ahmed Marcouch van onze groet, de ‘kruisgreep’? Als ze consequent zijn dit: “De mensen waarom het gaat, groeten heel beleefd met de hand op het geslacht. Ze handhaven niet de vorm, maar wel de norm.”

Vervang ‘geslacht’ door ‘hart’ en je hebt de letterlijke quote van Marcouch, over moslimsstraatcoaches (werkzaam in overheidsdienst) die geen vrouwenhanden willen schudden. Cohen vulde aan: “Niemand zegt helder wat dat betekent: de norm handhaven.” Laat mij dan een poging doen. Omgangsvormen zijn vergelijkbaar met taal. De handdruk is gebarentaal voor: ‘wij zijn geen vijanden’.

Met het gedogen van handdrukweigeraars zegt Cohen: het maakt niet uit welke taal je spreekt, het gaat om de inhoud en de intentie. Vreemd, zeker voor overheidvertegenwoordigers, van wie je toch zou willen dat ze onze taal spreken. Zo vinden we het ook onacceptabel als politieagenten, Sociale Dienst-lokettisten en Belastinginspecteurs alleen Chinees, Deens of Sanskriet zouden spreken.

Als dadelijk, door de smeltende poolkappen, een grote stroom Eskimo’s hier asiel krijgt, gaan overheidsvertegenwoordigers dan ook de neuskus toepassen? De norm ís in dit geval de vorm, en de norm handhaven, meneer Cohen, is de omgangsvórm handhaven. Niet voor niets oordeelde de rechtbank in Utrecht vorig jaar dat een leerkracht die weigerde handen te schudden terecht kon worden ontslagen. Het argument dat het “slechts een enkeling” betreft, gaat niet op, evenmin als bij de boerka. Tenzij je wilt zeggen: ach, het gaat maar om één Sanskrietsprekende lokettiste.

Kijk, ik vind het ook niet altijd even plezierig om allerlei Truusen op verjaardagen en jaarwisselingen op de bek te moeten pakken. Toch zoen ik ijverig mee. Ik spreek beleefd de taal van mijn cultuur. Ook al houd ik het stiekem liever bij de kruisgreep die mijn religie voorschrijft.