Foetsie

En ineens is alles voorbij. Welkom in het Nederland van na 9 juni.
Het voelt zoals vroeger bij jaarwisselingen: tegen alle opgetogen verwachtingen in bleek de wereld nog precies dezelfde te zijn.

Ik schrijf deze column ruim vóór de uitslagenavond, en weet nu al dat ons eenzelfde deceptie wacht. Wie er ook won, of de peilingen nu uitkwamen of niet (de Nostradamus in mij fluistert dat Rutte op het nippertje nog onderuit gaat, en een kabinet met Fred Teeven op Justitie en Helma Neppérus op VROM ons bespaard blijft), en wie er ook achter de onderhandelingsdeuren verdwijnen, één ding is zeker: wijzelf zijn het niet.

En daar heeft niemand ons op voorbereid. Drie maanden lang hebben Cohen, Rutte, Balkenende, Pechtold, Halsema en Wilders onze huiskamers bewoond, we zijn intieme details over ze te weten gekomen die we zelfs van onze partners niet weten, we hebben ze vaker in de ogen gekeken dan welk familielid ook, we hebben Emiel Roemer opgenomen als goedmoedige, nieuw aangetrouwde neef, we hebben met ze gelachen, voor ze geklapt, tegen ze gescholden, met ze gehuild en met ze gebeden om Gods genade.

En nu: foetsie.

Ze zijn formeren. Of met reces. Van een enkeling zullen we glimpen opvangen gefilmd door Paleishekspijlen of Torentjesramen. Het zal ons gevoel slechts versterken: dat ze ons, zo snel al, keihard in de steek hebben gelaten.

Dat de oranjegekte de leegte komt opvullen kan nauwelijks een troost heten.

Tegen wil en dank ben je ook aan die hele umwelt gehecht geraakt: Felix, Frits, Ferry, Clairy, Maurice, Matthijs. Ook zij verlaten je kamer, waarin jij achterblijft, met lege flessen en oorsuizen.

Een enkeling zal nog voor de poort posten van zo’n geforceerd ruraal congrescentrum, waar degenen die we gisteren nog vertrouwden in opzichtige vrijetijdskleding naar buiten komen om niets te zeggen, voordat ze instappen bij hun chauffeurs.

Als de camera de geblindeerde ramen volgt, realiseren we ons dat Seneca gelijk had toen hij schreef dat bij weinig mensen dankbaarheid langer duurt dan het geschenk.