Een van de grappigste angstkrampen van de wereld na 9/11 is het verbod op vloeistoffen in vliegtuighandbagage. De enige zichtbare gevolgen van deze veiligheidskomedie zijn: langere rijen, een explosief stijgende omzet voor de tax free shops, en passagiers met hun cosmetica in een transparante zak.
Het fenomeen is exemplarisch voor wat we nu in Nederland zien.
De politie wil identificatieplicht in internetcafé’s. Waarom? Officieel om Nigeriaanse spammers op te sporen, die mensen miljoenen dollars beloven als ze eerst zelf wat geld overmaken. In werkelijkheid zal het de politie worst wezen (en terecht!) dat er mafkezen zijn die in dat achterlijke trucje trappen.
Hetzelfde geldt voor de bewaarplicht van telecomgegevens. Officieel om terrorisme en andere misdaden aan te pakken. In werkelijkheid weet de regering ook wel dat dit niet zal werken. Servers als Yahoo en Hotmail blijven bij deze staatsspionage buiten beeld, en elke terrorist kan aan prepaid simkaarten komen die evenmin op de radar verschijnen.
Zelfs het afluisteren van telefoontjes door de AIVD voorkomt geen aanslag, zoals bleek in het geval van Mohammed B. Pas weken na de moord op Van Gogh konden die taps vertaald worden. Kun je nagaan wat er gebeurt als we álle telecomgegevens gaan opslaan. Alleen al de gigantische hoeveelheid ervan maakt dat materiaal nutteloos.
Onder het mom van veiligheid versterkt de regering haar autoritaire trekjes. Dat volksbreed protest hiertegen uitblijft, is te danken aan het klimaat van angst dat de regering nauwgezet koestert en gulzig stimuleert (‘dit is een forse crisis!’), daarin royaal geruggensteund door de populistische oppositie en de sensatiehappige media.
De EU begint inmiddels toe te geven dat de vloeistofkomedie overtrokken was. Straks mogen onze zonnebrandcrèmes en glijmiddeltjes waarschijnlijk weer gewoon aan boord. Maar of we onze privacy, die we gewillig opofferen aan het fatamorgana van een veilige samenleving, ooit terugkrijgen is zeer de vraag.
De politie zal weten welke mailtjes ik vanaf welk internetcafé verstuur, en de illusie dat mijn telefoongesprekken privé blijven hoef ik niet langer te koesteren. We zijn veroordeeld tot een bestaan in een transparante zak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten