Een koopje

Al die tijd dat ze minister is, heb ik nooit begrepen waarom Gerda Verburg (CDA) ervoor kiest om door het leven te gaan met twee pigmentloze haarlokken op haar hoofd. Is het een van die raadselachtige ziekten die je oploopt als je teveel op bioindustrieterreinen komt? Een milde Wildersimitatie?

Nee, in de blessuretijd van haar ministerschap ontdek ik het: afleidingstactiek. Zodra ze in beeld is, luister je niet meer. Je staart alleen nog gebiologeerd naar die behaarde varkensstaartjes. Met die bliksemafleiders kreeg Verburg er vast al menig ruimingsbesluit doorheen.

Ook nu moet ik in de krant teruglezen wat ze op tv zei, ter verdediging van de Gerda, de eenmalige glossy van haar ministerie die de oppositie in alle staten bracht, omdat die vier ton kostte. “Een koopje,” vindt Gerda, “twee kwartjes per huishouden.”

Inderdaad een koopje. Overheidsbrochures produceren kost nu eenmaal geld, veel meer dan de bladen die je in stationskiosken koopt. Toen ik net afgestudeerd was, schreef ik af en toe een freelancestukje voor het bureau dat ook voor de Gerda de ‘tekstproductie’ verzorgde, zoals voor veel overheidsorganen.

Wat pompen al die ministeries er toch oerwouden aan nieuwsbrieven, personeelsperiodieken en relatiemagazines doorheen! Steevast kreeg ik er twee tot vier keer zoveel betaald als in de ‘vrije journalistiek’.

Goed, je mag geen enkele kritische vraag stellen en drie pr-mensen mogen je ‘tekst’ na het ‘produceren’ naar hartenlust bewerken, maar als twee A4’tjes tekstproductie je maandelijkse huur betalen, verkoop je je journalistieke ziel graag een paar uurtjes aan de duivel. (Trouwens… die gekrulde hoorntjes… ik wil natuurlijk niemand demoniseren…)

Dat de hele Tweede Kamer ineens schande roept om één jubileumglossy is wel een tikje opportunistisch. Waarom nooit geklaagd over het onderliggende probleem: dat de overheid teveel geld pompt in overbodige of inefficiënte communicatie. Niets over de 12 miljoen belastinggeld voor Postbus 51, of over die stapels overheidsdrukwerk die direct in papierbakken verdwijnen.

Nee, liever een spoeddebat over de Gerda. Dan kunnen ze hun pretkraan weer opendraaien, de lijsttrekkers.

Hoeveel kost een spoeddebat de belastingbetaler eigenlijk?