Midden in de Hofvijver naast het Binnenhof is een podium in aanbouw. Vrijdag begint hier het Festival Classique. Onder de kastanjes bij bodega De Posthoorn blader ik alvast het programmaboekje door. Gulle mecenassen: Beleggersbank Alex, de AVRO, een injectie gemeentegeld…
De Festivalorganisatie houdt zich, zo blijkt, nu al voorbeeldig aan het nieuwe beleid van cultuurminister Plasterk (PvdA). Kunstinstellingen moeten meer de markt op, zegt hij in de Volkskrant. “Waarom betalen bezoekers aan Marco Borsato hun hele kaartje zelf, en bezoekers aan de opera maar eenvijfde?”
Festival Classique gaat enthousiast de markt op. Een tritsje aria’s: € 69,-. Een uurtje Chopin-préludes in De Witte: € 36,-. Openluchtconcert: € 31,-.
Ik blader terug, langs glimmende advertenties. “Ondanks de liefde en toewijding van generaties musici krimpt het bestaande publiek, en komt een nieuw publiek niet opdagen,” lees ik het voorwoord sombertjes mopperen.
Tsja. Hoe zou dat toch komen?
Aardig programmaonderdeeltje: Rossini-liedjes, voor alt, sopraan en piano. Alleen te boeken inclusief viergangendiner: € 195,-. Laat zo`n diner zeventig euro kosten. Moet een kleinbezet kamerconcertje honderdvijfentwintig euro kosten? Dit betekent dat de zaal er als volgt uit ziet: een grafpakkenzee van congresbadges, forenzen en visitekaartjes vol Engelstalige functies. Lekker op bedrijfuitje. Als ik Paolo Giacometti was, weigerde ik ook maar één noot te spelen.
Dit is een festival voor leaseautobezitters en anderhalf deftig echtpaar. Angstbeeld: zo gaat het hele culturele landschap ogen als Plasterk zijn zin krijgt: kort de subsidie, en verzakelijk de kunstsector.
Tegen het advies van de commissie-Sanders in, wil Plasterk iedere instelling een éven grote bezuiniging opleggen. Dat is geen beleid, dat is gemakzucht. Zo omzeilt de minister het om inhoudelijke keuzes te hoeven maken: gewoon de kaasschaaf over álle cultuur.
De minister zou het lef moeten hebben om te zeggen: we zetten het mes in al dat onbegrijpelijke conceptuele geklungel van ontspoorde kunstacademici. De fik in al die titelloze strontsculpturen , interactieve fietswielen en videootjes met wc-brillen als lijst. Dan kan zo’n festivalconcertje gewoon een tientje zijn.
Postmodernism is over, if you want it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten