maandag 29 maart 2010

donderdag 18 maart 2010

Gezocht: minister (m/v)


Column nrc.next, vandaag even als afbeelding, want ik krijg de visuele gimmick hier niet gefixt (is dat Nederlands? Kennelijk). Klik om te enlargen, zou ik zeggen.

dinsdag 16 maart 2010

Aanloopkosten


Van alle mensen die gevoelig zijn voor oplichting zijn er twee het meest vatbaar: ongeneeslijk zieken en mensen die een boek willen schrijven.


Lees verder op:
http://www.groene.nl/commentaar/2010-03-15/aanloopkosten

donderdag 11 maart 2010

Een koopje


Al die tijd dat ze minister is, heb ik nooit begrepen waarom Gerda Verburg (CDA) ervoor kiest om door het leven te gaan met twee pigmentloze haarlokken op haar hoofd. Is het een van die raadselachtige ziekten die je oploopt als je teveel op bioindustrieterreinen komt? Een milde Wildersimitatie?


Nee, in de blessuretijd van haar ministerschap ontdek ik het: afleidingstactiek. Zodra ze in beeld is, luister je niet meer. Je staart alleen nog gebiologeerd naar die behaarde varkensstaartjes. Met die bliksemafleiders kreeg Verburg er vast al menig ruimingsbesluit doorheen.



Ook nu moet ik in de krant teruglezen wat ze op tv zei, ter verdediging van de Gerda, de eenmalige glossy van haar ministerie die de oppositie in alle staten bracht, omdat die vier ton kostte. “Een koopje,” vindt Gerda, “twee kwartjes per huishouden.”


Inderdaad een koopje. Overheidsbrochures produceren kost nu eenmaal geld, veel meer dan de bladen die je in stationskiosken koopt. Toen ik net afgestudeerd was, schreef ik af en toe een freelancestukje voor het bureau dat ook voor de Gerda de ‘tekstproductie’ verzorgde, zoals voor veel overheidsorganen.


Wat pompen al die ministeries er toch oerwouden aan nieuwsbrieven, personeelsperiodieken en relatiemagazines doorheen! Steevast kreeg ik er twee tot vier keer zoveel betaald als in de ‘vrije journalistiek’.


Goed, je mag geen enkele kritische vraag stellen en drie pr-mensen mogen je ‘tekst’ na het ‘produceren’ naar hartenlust bewerken, maar als twee A4’tjes tekstproductie je maandelijkse huur betalen, verkoop je je journalistieke ziel graag een paar uurtjes aan de duivel. (Trouwens… die gekrulde hoorntjes… ik wil natuurlijk niemand demoniseren…)


Dat de hele Tweede Kamer ineens schande roept om één jubileumglossy is wel een tikje opportunistisch. Waarom nooit geklaagd over het onderliggende probleem: dat de overheid teveel geld pompt in overbodige of inefficiënte communicatie. Niets over de 12 miljoen belastinggeld voor Postbus 51, of over die stapels overheidsdrukwerk die direct in papierbakken verdwijnen.


Nee, liever een spoeddebat over de Gerda. Dan kunnen ze hun pretkraan weer opendraaien, de lijsttrekkers.


Hoeveel kost een spoeddebat de belastingbetaler eigenlijk?


donderdag 4 maart 2010

Belgische Toestanden




Dat je niet merkt dat het kabinet demissionair is, komt doordat het altijd al even missionair was als een afdruiprek. De paar wezenlijke besluiten díe zijn genomen, worden nu als ‘controversieel’ ongedaan gemaakt.


Zo zoetjes aan kunnen we dus vaststellen dat ons poldermodel z’n langste tijd gehad heeft. Aow-leeftijd, kilometerheffing, JSF: na lang polderen kwam er een consensus-grijs besluit over, en in de demissionaire periode poldert de Tweede Kamer dit weer uiteen tot gruis.Een coalitieregering kan niet anders dan compromissen maken.




Een compromis is een beslissing waar alle betrokkenen ongeveer even ontevreden mee zijn. In Balkenende IV luidde die beslissing doorgaans: dat stellen we uit.




Het poldermodel: als de één een rode deur wil, de ander een groene en de volgende een blauwe, dan verven we die deur grijs. The Dutch miracle, zo stond het ooit in de buitenwereld bekend. Bij de komende formatie zal blijken dat het enige wonderbaarlijke eraan is dat we het niet allang hebben ingeruild voor een Angelsaksisch model met een beperkt arsenaal aan smaken (Labour versus Tory, Democraten versus Republikeinen).




Wat zou het zalig zijn als onze versnipperde partijtjes opgingen in, zeg, drie of vier grote clubs, waarvan er ééntje mag gaan regeren. Niet alleen heeft zo’n robuuste regering meer slagkracht dan een bijeengepunnikte lappendeken, ook krijgt de kiezer eindelijk waar voor z’n stem. Nu moet hij maar afwachten wat er van een verkiezingsprogramma overblijft na het polderen in Beetsterzwaag. Praktischer is het om vóóraf al uit drie of vier potentiële regeringen te kiezen (waarbij, bijvoorbeeld, D66, VVD en Verdonk opgaan in de Liberalen) die allemaal een verkiezingsprogramma schrijven dat meteen als Troonrede door kan, zonder een komma te wijzigen.




Met zo’n stelsel ben je ook in één klap af van dat gelazer van wie met wie wil, wie wie uitsluit en of een bepaalde coalitie ongeloofwaardig vinden ook uitsluiten is. Helaas wil de tijdgeest het omgekeerde: versplintering troef.




In nog geen zes maanden Beetsterzwaag kun je hier een coalitie van bakken.






Ik voorzie Belgische Toestanden.