Zwartepieten

Stel: je geeft een feestje. Je huurt een zaaltje, een cateraar, versiering en een bandje. Dan slaat het noodlot toe: er komt niemand opdagen. Alleen het personeel - met feestmutsjes op die het fiasco nog schrijnender maken - schuifelt wat van de dansvloer naar het raam, waar het mistroostig doorheen tuurt. “Nou ja, het is ook nog niet helemáál acht uur…”
Dit is ongeveer de situatie rond de inburgeringcursussen. Minister Eberhard van der Laan (PvdA, Integratie) die net Ella Vogelaar, voorzitter van de feestcommissie, afloste, schrok zich een hoedje toen hij de zaal betrad.

Inmiddels is daar een oud Hollands gezelschapsspel begonnen: zwartepieten. Met als gebruikelijke inzet: wie gaat dit allemaal betalen? “De minister!” roepen de cateraars en bandleden. “Die heeft het feest georganiseerd.”
Maar bij de inburgeringcursussen ligt het zo simpel niet. De gemeentes hadden er toch zélf voor moeten zorgen dat er voldoende allochtonen op cursus kwamen? Laat ze dan ook die vergeefs aangestelde taaldocenten uit eigen zak betalen.
Vogelaar kwam met een compromis: het rijk, de gemeente en de taalinstituten betalen elk een derde. Ook Van der Laan houdt hieraan vast. Bizar genoeg. Dat overheid en gemeenten gefaald hebben in het ronselen van feestgangers is evident, maar waarom zouden de ingehuurde bandleden en cateraars daarvoor moeten boeten? Er schijnen al commerciële taalinstituten failliet te zijn gegaan.

Intussen leidt het zwartepieten af van de vraag hoe we de onwillige allochtoon in het taalleslokaal krijgen. Vogelaar heeft gemeenten de mogelijkheid gegeven de cursus verplicht te stellen. Jawel: ze mógen het verplichten. Een mooi oxymoron, maar oxymorons vullen geen zalen. Stel het verplicht, en sanctioneer het dan ook (‘Niet op taalcursus? Prima, dan staat daar uw stoomboot klaar. Enkele reis.’) óf hou het vrijblijvend en accepteer de gevolgen (lege feestzalen, mislukte integratie).

Wil Van der Laan slagen, dan zal hij voor het eerste moeten kiezen, gecombineerd met een campagne die uitlegt dat Nederlands spreken essentieel is om te overleven, en bovenal: enthousiast maakt voor dat feest. En pas cateraars en bandjes inhuren als de inschrijvingen binnen zijn.

Overheidsexorcisme

Waarom werd er in klassieke films altijd gerookt na seks? Het antwoord klinkt in onze tijd wat vreemd: omwille van de wet. Kringelende sigarettenrook boven een laken met voldane lichamen moest suggereren wat er zo-even had plaatsgevonden en wat verboden was rechtstreeks te tonen. Tegenwoordig is het exact omgekeerd: film naar hartenlust hoe naakte lijven elkaar berijden, zoom gerust in op de geslachtsdelen in alle stadia van de lust, maar wáág het niet de acteurs na afloop een sigaretje te laten opsteken!

Zo kent elke tijd zijn taboes, en daarmee zijn ballingen. Pas nu het kouder wordt vallen ze op in het straatbeeld, die groepjes voor de deuren van verlaten cafés. Gebogen hoofden. Gezichten verkrampt. Handen knijpen jaspanden stevig samen. De houding heeft iets weg van die van Adam en Eva op schilderijen van hun verbanning uit het paradijs.

Zouden christelijke regeringsleden weleens stiekem een rondje door de stad rijden om ze te zien koukleunen? Het liefst zouden ze de seksuele escapades van jongeren ook van de kelderbox verplaatsen naar de openbare weg, in de hoop dat de winterkou ze de neuklust ontneemt. En als het wettelijk te regelen was, kwam er op elke webbrowser een EO-filter. Terug naar de tijd dat een scène direct versprong van eerste aanraking naar sigarettenrook boven de lakens, maar dan zonder sigarettenrook.

Is het u ook opgevallen dat er in pornofilms nooit gerookt wordt na afloop? De porno-industrie heeft het rookverbod al veel eerder ingevoerd, wat te danken is aan een ijzeren principe van de branche: het verbod op intimiteit.

Welke invloed heeft de permanente beschikbaarheid van zulke beelden op internet op de seksuele ontwikkeling van jongeren? Niemand die het precies weet. Laat stáán André Rouvoet (CU), minister van Jeugd en Gezin, die zich pas na het zien van een documentaire rot schrikt van een jongerenmoraal die de mensen buiten de kerkmuren allang kenden.

Toch is uitbannen opnieuw de politieke reflex en slijpen moraalridders hun vlammende zwaarden. Voor de gedachte dat wat de een z’n hel is, wel eens de ander z’n paradijs kan zijn, en de overheid zich in zo’n pluriforme samenleving ethisch terughoudend kan opstellen, lijkt weinig plaats meer.

Terwijl de wetenschappelijke grond voor dit overheidsexorcisme ontbreekt of wankelt. Is vooraf uitgezocht welke gevolgen het rookverbod, en daarmee de facto het terugdringen van de sociale trefpunten, heeft voor onze sociale cohesie? Mogelijk creëer je, net als bij het sluiten van coffeeshops, juist nieuwe en grotere problemen. Laat Rouvoet wel studies verrichten naar de vermeende schade van internetporno en seks op steeds jongere leeftijd? En met welk recht mengt de overheid zich in onze intiemste gewoontes? Er spreekt weinig vertrouwen uit in het eigen vermogen van de samenleving om een eigen moraal te ontwikkelen, in scholen en aan keuken- en cafétafels.

Roken en neuken behoren tot de meest intieme handelingen van de mens. Daarom gaan ze in romantische films zo vaak samen. Daarom maakt de opdringerige overheidsinbreuk op zulke privédomeinen zo’n collectieve weerstand los. Omdat we weigeren de ballingen te zijn van andermans taboes.

Groen Rechts

Nog vijf nachtjes slapen en het is zover: dan weten we de uitslag van de bloedstollende race van de Waterschapsverkiezingen. Net als u volg ik de hele dag alle opiniepolls, het dirty campaigning en ’s nachts blijf ik op voor de live-debatten.

Uiteraard spel ik de bergen folders die vrijwilligers van deur tot deur brengen. Nou ja, bergen… Eén krantje bereikte mijn brievenbus. Van de VVD. “Groenrechts is het realistische antwoord op groenlinks. En de waterschapsverkiezingen zijn de eerste kans voor u om te kiezen tussen milieufanatisme of groen realisme.” Was getekend: Mark Rutte.

Groen Rechts, waar ken ik die term van? Volgens sommigen is corpsballenmaatje Jort Kelder de bedenker, maar wie wel eens in België komt weet wel beter.

Groen Rechts is een Vlaamse groepering die als symbool het Keltisch kruis en de Vlaamse leeuw voert. “Omdat wij geloven in het zelfbeschikkingsrecht voor alle volkeren, verzetten wij ons tegen de massale immigratie (...) Als nationalisten/regionalisten zijn wij tegenstanders van het globalisme dat ten koste gaat van de regionale economieën.”

Ai, slecht gekozen van Rutte. Terwijl zijn uitgangspunten me wel sterk lijken. Waarom zouden milieu en liberalisme elkaar uitsluiten? In de toekomst zullen we het juist van slimme bedrijven en technologische innovatie moeten hebben om de voeten droog te houden. Laat die slimmeriken met elkaar concurreren, open fabrieken voor elektrische auto’s, laat milieu big business worden.

Jarenlang is milieu als soft, weeïg en vooral negatief gepromoot. ‘Een beter milieu begint bij jezelf’. Wat een domme campagne! In plaats van de burger een schuldgevoel aan te praten (alsof die paar spaarlampen ook maar íets uithaalden), moet je wetenschap en bedrijfsleven stimuleren voor flitsende oplossingen. Een schoon milieu betekent niet dat je iets minder moet doen, maar juist iets anders ontwikkelt.

Het linkse monopolie op het milieu is net zo uit de tijd als het laten kiezen van een paar dijkgraven. Laat de overheid die marginale functionarissen lekker zelf aanstellen. Waarschijnlijk is er maar één club die zulke archaïsche en regionalistische verkiezingen zou toejuichen: het Vlaamse Groen Rechts.

Knippen en plakken

Een Britse correspondent van de Birmingham Mail is na Obama’s overwinning ontslagen. Op YouTube circuleert een filmpje - gemaakt door een Nederlandse verslaggeefster - waarop hij, stomdronken bij de feestende menigte, de BBC bedankt: “Want ik zit me hier toch een partijtje te knippen en te plakken!”

Altijd oppassen voor Nederlanders met camera’s. Joran van der Sloot wist het al. Ook VVD’er Arend Jan Boekestijn weet het nu. Stond hij ontspannen met Maarten van Rossem na te praten aan de bar van De Wereld Draait Door, draaide een EenVandaag-camera toevallig ook door. En dus verspreidde zijn kritiek op de eigen partij (‘we hebben bijna alles fout gedaan’) zich als een virus door de media.

Achter de schermen liegt de camera nooit, zullen veel kijkers nu denken. Eindelijk horen we hoe ze daar in de VVD écht over Rutte denken!

Écht? Dan vergeet men even dat je boven een biertje tegenover beroepscynicus Van Rossem een totaal andere houding aanneemt dan boven een vergadertafel met koffie. Een cafécontext maakt je gewillig om vrijblijvend mee te ouwehoeren met je gelegenheidsbiermaatje. In de ongemonteerde beelden zie je hoe dat gaat: Van Rossem bekritiseert, Boekenstijn beaamt. Hier een scoopje uit slepen is eenvoudig. Gewoon een partijtje knippen en plakken.

Heeft de Britse correspondent plagiaat gepleegd? Misschien. De beelden tonen alleen aan hoe iemand in dronken toestand stoer probeert te doen bij een BNN-verslaggeefster. Verhandelt Joran Thaise vrouwen? Misschien. De beelden tonen alleen dat hij graag in de smaak valt bij onderwereldfiguren, die hem langdurig uitlokken.

Is er kritiek op Rutte? Misschien. De beelden van Boekestijn tonen slechts aan hoe een politicus aan de toog amicaal doet met Maarten van Rossem.

Dinsdag pakt EenVandaag het serieus aan: de VVD-leden in het opiniepanel, 400 stuks, delen de kritiek. Écht? De VVD heeft zo’n 40.000 leden. De (selectieve) steekproef is dus gehouden bij één procent. Je hoeft geen statistisch wonder te zijn om te zien dat hier niets van klopt.

Als ze zo doorgaan is EenVandaag straks nog rijp voor een Emmy Award.

De naaktscan

“Deze tassen, daar zitten nog twéé flesjes in!” Net opgelucht dat we zonder gepiep de scanpoortjes van Schiphol voorbij zijn gekomen, schrikken mijn vriendin en ik op van de stem van een norse beveilingsmevrouw: “Twéé flesjes!” Op de toon van een moeder die haar kinderen betrapt bij het stelen uit de koektrommel.
In al onze naïviteit dachten we opgevangen te hebben dat die vloeistoffenkomedie alweer verleden tijd was. Eurocommissaris Antonio Tajani had zoiets afgelopen zomer inderdaad afgekondigd, maar het neerslaan van voornemens in wetgeving verloopt trager dan het smelten van de poolkappen.
Sterker nog: laatst kwam Tajani met een in het diepste geheim gesmeed plan om de veiligheidskomedie tot een absurde climax te laten komen. Europa presenteert: de naaktscan. Voor uw en onze veiligheid gluren we voortaan dwars door uw kleren heen. Het erge is dat dit geen Koefnoen is, maar een bloedserieus voorstel van de Europese Commissie.
Ja, daarmee wordt het duffe lopendebandbaantje van de veiligheidsmedewerkers ineens een stuk aantrekkelijker. Je kunt je de stemming in de kantine al een beetje voorstellen. ‘Zag je die met die grote tieten in de rij? Gelijk maar een full bodyscan gegeven.’ ‘Wat hebben die Japanners toch kleintjes… Zet mij voortaan maar bij de vlucht naar Zimbabwe.’
De naaktscanner komt er niet. Voorlopig niet. Duitsland blokkeerde dit absurde plan. Opgelucht? Niet nu ik weet dat Nederland vierkant achter de naaktscan staat. Justitieminister Hirsch Ballin (CDA) ziet geen bezwaar. Zoveel zou er niet te zien zijn. “De beelden zouden in geen enkele kiosk omzet genereren.” Bovendien gaat men heel discreet te werk, en krijgt niemand toegang tot de beelden.
Dat laatste argument is niet vol te houden. Vorige week lag er weer een usb-stick met gegevens van 12 miljoen Britten in een parkeergarage. Een Schiphol-usb-stick met de full bodyscans van Yolanthe Cabau van Kasbergen zal moeiteloos zijn weg vinden op het wereldwijde web.
Hirsch Ballin had moeten protesteren, niet alleen voor onze privacy, maar ook tegen de slinkse totstandkoming van het naaktscanplan. Tegen, tja… het gebrek aan transparantie.